Αξιότιμα μέλη του Συμβουλίου της Ε. Ε.,
Το σημερινό μας θέμα είναι κομβικής σημασίας. Δεν αφορά μόνο την ένταξη ή όχι μιας ακόμα χώρας στην οικογένειά μας. Αφορά κάτι πολύ περισσότερο: Το κατά πόσο θα αποδείξουμε σε όλους τους κακόπιστους, αλλά κυρίως στους ίδιους μας τους εαυτούς, πώς οραματιζόμαστε τελικά αυτό που ονομάζουμε ευρωπαϊκή οικογένεια. Και τούτο γιατί η ένταξη μιας αδύναμης χώρας, όπως η Ελλάδα, αλλά με βαρύ ιστορικό φορτίο, θα αποδείξει ότι δεν είμαστε απλώς μια κλειστή λέσχη ισχυρών χωρών. Ωστόσο η περίπτωση της Ελλάδας απαιτείται να κριθεί όχι με τα ίδια μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε σε κάθε άλλη περίπτωση. Απαιτείται πρωτίστως να κριθεί με γνώμονα τον πολιτισμό του Ανθρώπου, δηλαδή τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, για τον οποίο θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς.
Θα αρχίσω με τα οικονομικά οφέλη που θα αποκτήσει η Ε. Ε. από την ένταξη της Ελλάδας ως ισότιμο μέλος. Γιατί αυτό να αποτελεί χρήσιμο για τις δικές μας οικονομίες γεγονός; Επειδή τα προϊόντα μας πολύ πιο φθηνά, θα μπορούν να μεταφερθούν στις μεγάλες αγορές της Ανατολής από το λιμάνι του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Σας θυμίζω ότι υπάρχει η δυνατότητα να συνδεθούμε όχι μόνο οδικώς με την Ελλάδα, αλλά και σιδηροδρομικώς και να μεταφέρουμε τα προϊόντα μας ακόμα πιο φθηνά και απρόσκοπτα. Επομένως, από αυτή την άποψη μόνο κερδισμένοι θα είμαστε.
Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα απορρίπτεται τελικά και δεν γίνεται δεκτή στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχετε σκεφθεί τι θα συμβεί; Το παρακάτω σενάριο δεν είναι έξω από τη λογική. Η Ελλάδα, στην περίπτωση που θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, θα στραφεί νομοτελειακά σε άλλη ισχυρή χώρα. Είμαστε σε θέση να δεχθούμε ότι αυτή η ισχυρή χώρα θα κυριαρχήσει και στη λεκάνη της Μεσογείου; Σκεφτείτε ότι αυτό επιθυμεί διακαώς εδώ και αιώνες, να έχει δηλαδή απευθείας πρόσβαση στη Μεσόγειο. Αν λάβετε υπόψη σας ότι και πολλοί Έλληνες όχι απλώς το δέχονται, αλλά και το επιδιώκουν, τότε δεν θα το χαρακτηρίσετε αυτό σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα απορρίπτεται τελικά και δεν γίνεται δεκτή στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχετε σκεφθεί τι θα συμβεί; Το παρακάτω σενάριο δεν είναι έξω από τη λογική. Η Ελλάδα, στην περίπτωση που θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, θα στραφεί νομοτελειακά σε άλλη ισχυρή χώρα. Είμαστε σε θέση να δεχθούμε ότι αυτή η ισχυρή χώρα θα κυριαρχήσει και στη λεκάνη της Μεσογείου; Σκεφτείτε ότι αυτό επιθυμεί διακαώς εδώ και αιώνες, να έχει δηλαδή απευθείας πρόσβαση στη Μεσόγειο. Αν λάβετε υπόψη σας ότι και πολλοί Έλληνες όχι απλώς το δέχονται, αλλά και το επιδιώκουν, τότε δεν θα το χαρακτηρίσετε αυτό σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Ὀσον αφορά τα διεθνή, είναι δεδομένο ότι οι μεταναστευτικές και οι προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη θα ενταθούν. Αυτό μας το βεβαιώνουν όλες οι μελέτες. Θα ήταν, λοιπόν, πιο αποτελεσματικό να υπήρχε και μία άλλη χώρα που να συμβάλει στην προστασία των συνόρων της Ε.Ε. Η Ελλάδα είναι σε θέση να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο, ειδικά αν της συμπαρασταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, οικονομικές και στρατιωτικές.
Τα επιχειρήματα που εξέθεσα μέχρι τώρα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ε. Ε. περισσότερο θα κερδίσει αν ενταχθεί η Ελλάδα στην οικογένειά μας. Είναι, ωστόσο, επιχειρήματα βασισμένα αποκλειστικά και μόνον στο συμφέρον. Εμένα, ως Γάλλο, δεν με ικανοποιούν, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία οφείλουμε να συμφιλιωθούμε, τουλάχιστον μέχρι να την ανατρέψουμε. Κι αυτή η ανατροπή μπορεί να συμβεί, αν αγκαλιάσουμε την Ελλάδα, όχι με όρους πολιτικοοικονομικούς αλλά, κυρίως, πολιτιστικούς και αξιακούς. Γιατί, εντάσσοντας την κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού σε μια κοινότητα που κατηγορείται πως έχει καθαρά μόνο οικονομικοκεντρική θεώρηση, ίσως μπορέσουμε να δείξουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά έτσι.
Δεν είναι επιτρεπτό να μιλάμε για ενωμένη Ευρώπη, χωρίς να συναισθανόμαστε τους βαθύτερους δεσμούς που μας ενώνουν και χωρίς να σεβόμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Έχοντας αυτό ως αφετηριακή σκέψη, η θέση της Ελλάδας ανάμεσά μας όχι απλώς είναι αυτονόητη, αλλά αποτελεί ίσως και ντροπή το ότι τόσα χρόνια δεν είναι μαζί μας. Και τούτο γιατί η ουσία της Ελλάδας αποτέλεσε το όνειρο που μας ένωσε, χαρίζοντας μας την πίστη στον Άνθρωπο, στην Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Ανθρώπου αποτυπώθηκε στην ήρεμη μορφή και το γαλήνιο πρόσωπο του πρώτου Κούρου, που, με αυτοπεποίθηση εκπληκτική για την εποχή, ατένισε τον ορίζοντα, το μέλλον. Η προσήλωση στο ιδανικό της ελευθερίας εκφράστηκε στον τύμβο των Θερμοπυλών και στο λακωνικό "Ὦ ξεῖν' ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις. Και η αποθέωση της Δημοκρατίας ξεκίνησε κάπου εκεί, στην Αγορά και την Εκκλησία του Δήμου με το "προπατορικό" ερώτημα: "Τίς ἀγορεύειν βούλεται;" Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, η κοιτίδα όλων αυτών που μας συγκίνησαν να μην ενταχθεί στην οικογένειά μας; Το ερώτημα, τελικά, που θα πρέπει να τεθεί είναι μάλλον προς τους Έλληνες, αν δηλαδή μας αποδέχονται ως ισάξιους τους.
Για μας, τους Γάλλους, δεν τίθεται σε αμφιβολία αν τελικά η Ελλάδα πρέπει να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι αυτονόητη η θετική απάντηση για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Εμείς βλέπουμε την Ευρώπη σαν την ελπίδα του ανθρώπινου γένους. Σε αυτόν τον αγώνα θα βρούμε πολύτιμο βοηθό θα βρούμε την Ελλάδα για άλλη μια φορά. Η Ευρώπη αγκαλιάζοντας τώρα την Ελλάδα οδεύει προς τον πραγματικό της εαυτό, που είναι ταυτισμένος με το Ωραίο, το Αληθινό, το Ηθικό.
Σας ευχαριστώ πολύ
Τα επιχειρήματα που εξέθεσα μέχρι τώρα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ε. Ε. περισσότερο θα κερδίσει αν ενταχθεί η Ελλάδα στην οικογένειά μας. Είναι, ωστόσο, επιχειρήματα βασισμένα αποκλειστικά και μόνον στο συμφέρον. Εμένα, ως Γάλλο, δεν με ικανοποιούν, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία οφείλουμε να συμφιλιωθούμε, τουλάχιστον μέχρι να την ανατρέψουμε. Κι αυτή η ανατροπή μπορεί να συμβεί, αν αγκαλιάσουμε την Ελλάδα, όχι με όρους πολιτικοοικονομικούς αλλά, κυρίως, πολιτιστικούς και αξιακούς. Γιατί, εντάσσοντας την κοιτίδα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού σε μια κοινότητα που κατηγορείται πως έχει καθαρά μόνο οικονομικοκεντρική θεώρηση, ίσως μπορέσουμε να δείξουμε ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά έτσι.
Δεν είναι επιτρεπτό να μιλάμε για ενωμένη Ευρώπη, χωρίς να συναισθανόμαστε τους βαθύτερους δεσμούς που μας ενώνουν και χωρίς να σεβόμαστε πρώτα εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας. Έχοντας αυτό ως αφετηριακή σκέψη, η θέση της Ελλάδας ανάμεσά μας όχι απλώς είναι αυτονόητη, αλλά αποτελεί ίσως και ντροπή το ότι τόσα χρόνια δεν είναι μαζί μας. Και τούτο γιατί η ουσία της Ελλάδας αποτέλεσε το όνειρο που μας ένωσε, χαρίζοντας μας την πίστη στον Άνθρωπο, στην Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Ανθρώπου αποτυπώθηκε στην ήρεμη μορφή και το γαλήνιο πρόσωπο του πρώτου Κούρου, που, με αυτοπεποίθηση εκπληκτική για την εποχή, ατένισε τον ορίζοντα, το μέλλον. Η προσήλωση στο ιδανικό της ελευθερίας εκφράστηκε στον τύμβο των Θερμοπυλών και στο λακωνικό "Ὦ ξεῖν' ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις. Και η αποθέωση της Δημοκρατίας ξεκίνησε κάπου εκεί, στην Αγορά και την Εκκλησία του Δήμου με το "προπατορικό" ερώτημα: "Τίς ἀγορεύειν βούλεται;" Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, η κοιτίδα όλων αυτών που μας συγκίνησαν να μην ενταχθεί στην οικογένειά μας; Το ερώτημα, τελικά, που θα πρέπει να τεθεί είναι μάλλον προς τους Έλληνες, αν δηλαδή μας αποδέχονται ως ισάξιους τους.
Για μας, τους Γάλλους, δεν τίθεται σε αμφιβολία αν τελικά η Ελλάδα πρέπει να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι αυτονόητη η θετική απάντηση για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και για κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Εμείς βλέπουμε την Ευρώπη σαν την ελπίδα του ανθρώπινου γένους. Σε αυτόν τον αγώνα θα βρούμε πολύτιμο βοηθό θα βρούμε την Ελλάδα για άλλη μια φορά. Η Ευρώπη αγκαλιάζοντας τώρα την Ελλάδα οδεύει προς τον πραγματικό της εαυτό, που είναι ταυτισμένος με το Ωραίο, το Αληθινό, το Ηθικό.
Σας ευχαριστώ πολύ
Eλίνα Κ.
Κατερίνα Κ.
Νίκος Ζ.
Κατερίνα Κ.
Νίκος Ζ.