Speech by Mário SOARES , Prime Minister of Portugal on the occasion of the opening of the academic year at the College of Europe, Bruges campus,
3 October 1977
3 October 1977
[...]
Είμαι βέβαιος ότι ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις και οι λαοί των κρατών μελών των Κοινοτήτων έχουν συνειδητοποιήσει τη σημασία της συγκεκριμένης και σταθερής στήριξής τους στην υπόθεση της ειρήνης, της ελευθερίας, της οικονομικής και κοινωνικής προόδου για τις νέες δημοκρατίες της Ευρώπης του Νότου αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Με την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία να έχουν υποβάλει την αίτηση ένταξης τους, η διαδικασία διεύρυνσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, έχει μπει σ’ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Μετά την πρώτη διεύρυνση προς τον Βορρά, η παρούσα διεύρυνση προς τον Νότο, καλείται να συμπληρώσει τη γεωγραφική, κοινωνιολογική και πολιτική ισορροπία και, παράλληλα, να ανοίξει, από άποψη οικονομική, προοπτικές που πρέπει να διερευνηθούν με φαντασία.
Υπογραμμίζοντας τη συνοχή στη δυτική Ευρώπη, η είσοδος των τριών νέων υποψηφίων χωρών θα ενισχύσει τις δυνατότητες διαλόγου των Κοινοτήτων στον κόσμο και ιδιαίτερα τις δυνατότητες διαλόγου με την Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, θα ανοίξει νέες προοπτικές διαλόγου με την Λατινική Αμερική…
Αναγνωρίζουμε ότι κατά την προς Βορρά διεύρυνση, εντάχθηκαν χώρες που είχαν από παλιά εδραιωμένες δημοκρατικές παραδόσεις και επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης παρόμοια με εκείνα των κρατών μελών των Κοινοτήτων (…). Η προς Νότο διεύρυνση αφορά χώρες που η αποκατάσταση της δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια καταστρατήγησής της. Συνεπώς η ένταξή τους θέτει, σε οικονομικό επίπεδο, ιδιαίτερα προβλήματα, που οφείλονται, κυρίως, στα διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης των χωρών των Κοινοτήτων και των υποψηφίων χωρών.
Στην παρούσα φάση κανείς δεν παραγνωρίζει τη βαθειά δημοκρατική και ευρωπαϊκή προσήλωση των νέων υποψηφίων που μεταφράζεται με τη σχεδόν ομόφωνη στήριξη των λαών τους που εκπροσωπούνται από τα πολιτικά τους κόμματα.(...)
Θα προσεγγίσω το θέμα των περιφερειακών ανισορροπιών, δηλαδή των διαφορών στα επίπεδα ανάπτυξης.Πρέπει αμέσως να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι ανισορροπίες θα επιδεινωθούν με την διεύρυνση.Οι ανισορροπίες όμως αυτές υπήρξαν στις Κοινότητες από τη δημιουργία τους και συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι, λοιπόν, επείγον παίρνοντας υπόψη μας τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν, και προβλέποντας αυτά που θα δημιουργηθούν από τη διεύρυνση, να υιοθετήσουμε δράσεις σε επίπεδο δομών και να αυξήσουμε τα οικονομικά μέσα που κάνουν δυνατές αυτές τις δράσεις. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε τη φράση, στο προοίμιο της Συνθήκης της Ρώμης, στην οποία οι εκπρόσωποι των Κοινοτήτων εξέφρασαν την έγνοια τους «να εξασφαλίζουν την αρμονική ανάπτυξη, μειώνοντας την απόσταση ανάμεσα στις διάφορες περιοχές και την υστέρηση των λιγότερο ευνοημένων. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι η ένταξη στην Ευρώπη δεν θα περιοριστεί στη λειτουργία (…) της τελωνειακής ένωσης.(...)
Υποβάλλοντας την αίτηση ένταξης μας αποδεχτήκαμε τις διατάξεις της Συνθήκης της Ρώμης και τις εξελίξεις που αναγκαστικά περιλαμβάνουν οι διαδικασίες ανάπτυξης της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (...)
Ωστόσο επιβάλλεται να αναγνωρίσουμε ότι η ένταξη δεν θα προχωρήσει όσο οι δομές και οι οικονομικές και νομισματικές πολιτικές των κρατών μελών των Κοινοτήτων θα παραμείνουν ετερογενείς και όσο οι δυσκολίες θα καθυστερούν την αναγκαία σύγκλιση και θα απογοητεύουν τους λαούς της Ευρώπης όσον αφορά το θέμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.(...)
Ασφαλώς μαντέψατε ήδη ότι δεν συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη διεύρυνση και την εμβάθυνση. Υποστηρίζω την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη μία χωρίς την άλλη.
H Πορτογαλία, όπως και οι άλλες υποψήφιες χώρες, επιθυμεί να εισέλθει σε μια Κοινότητα οικονομικά και πολιτικά στέρεη και συνεκτική. Μόνο αυτή η Κοινότητα που είναι έτοιμη να διαμορφωθεί θα μπορέσει φέρει κοντά τον απλό ευρωπαίο με τα πολιτικά ιδεώδη και τις οικονoμικές και κοινωνικές αρχές, όπως διατυπώνονται στα προοίμια των Συνθηκών.
Η ειρήνη, η ελευθερία, η στενότερη ένωση, η σταθερή βελτίωση των συνθηκών ζωής και απασχόλησης των ευρωπαϊκών λαών, η μείωση του χάσματος ανάμεσα στις διάφορες περιοχές δε θα μπορούν να επιτευχθούν, εάν οι Κοινότητες δεν συνεχίσουν την εξέλιξή τους και δεν ενισχυθούν εσωτερικά. Χωρίς αυτή την εξέλιξη, χωρίς την ενίσχυση, χωρίς την εμβάθυνση, με δυο λόγια, χωρίς νόημα και μέλλον, οι Κοινότητες θα απογοητεύσουν τους λαούς τους και τους λαούς των υποψηφίων χωρών…
Οι Κοινότητες δεν αρνήθηκαν τη διεύρυνση. Αναγκαστικά πρέπει όμως ασχοληθούν και με την εμβάθυνση. Και αυτή είναι μια άλλη ευθύνη που οι Κοινότητες οφείλουν και πρέπει να αντιμετωπίσουν.(...)
Ως ευρωπαίος και σοσιαλιστής, πιστεύω σταθερά στην Ευρώπη. Γνωρίζω, ωστόσο, ότι η ιδέα μιας πολιτικής Ευρώπης, που στηρίζεται σε κοινά συμφέροντα και στόχους, και κυρίως, στο ιδεώδες της ελευθερίας αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Και όχι μόνο για μας που ζήσαμε την μεταπολεμική περίοδο, αλλά και τις νέες γενιές που πρέπει να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά μπορούν να βάλουν σε κίνδυνο και την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Πρόκληση που αξίζει τη στράτευσή μας.(...)
Στον σημερινό κόσμο η συνεισφορά της Ευρώπης στη διατήρηση της ειρήνης και του διαλόγου ανάμεσα στους λαούς και τις χώρες μπορεί να αποδειχτεί αποφασιστικής σημασίας∙ με την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα μείνει πιστή στον εαυτό της και στην ανθρωπιστική της αποστολή, που στηρίζεται στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης-αξίες με ρίζες χριστιανικές που έχουν χαρακτήρα επαναστατικό.(...)
Ως πορτογάλος και ευρωπαίος, γνωρίζω ότι η Ευρώπη που επιθυμούμε να χτίσουμε, δε θα δεχτεί να είναι μια απλή λέσχη πλούσιων χωρών, αλλά περισσότερο μια πραγματική κοινότητα, εξωστρεφής, της οποίας οι συνιστώσες θα είναι πλήρως αλληλέγγυες λόγω της γεωγραφίας της και της ιστορίας της.
Πηγή: College of Europe
Είμαι βέβαιος ότι ιδιαίτερα οι κυβερνήσεις και οι λαοί των κρατών μελών των Κοινοτήτων έχουν συνειδητοποιήσει τη σημασία της συγκεκριμένης και σταθερής στήριξής τους στην υπόθεση της ειρήνης, της ελευθερίας, της οικονομικής και κοινωνικής προόδου για τις νέες δημοκρατίες της Ευρώπης του Νότου αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Με την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία να έχουν υποβάλει την αίτηση ένταξης τους, η διαδικασία διεύρυνσης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται, έχει μπει σ’ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.
Μετά την πρώτη διεύρυνση προς τον Βορρά, η παρούσα διεύρυνση προς τον Νότο, καλείται να συμπληρώσει τη γεωγραφική, κοινωνιολογική και πολιτική ισορροπία και, παράλληλα, να ανοίξει, από άποψη οικονομική, προοπτικές που πρέπει να διερευνηθούν με φαντασία.
Υπογραμμίζοντας τη συνοχή στη δυτική Ευρώπη, η είσοδος των τριών νέων υποψηφίων χωρών θα ενισχύσει τις δυνατότητες διαλόγου των Κοινοτήτων στον κόσμο και ιδιαίτερα τις δυνατότητες διαλόγου με την Αφρική και τον Αραβικό κόσμο, θα ανοίξει νέες προοπτικές διαλόγου με την Λατινική Αμερική…
Αναγνωρίζουμε ότι κατά την προς Βορρά διεύρυνση, εντάχθηκαν χώρες που είχαν από παλιά εδραιωμένες δημοκρατικές παραδόσεις και επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης παρόμοια με εκείνα των κρατών μελών των Κοινοτήτων (…). Η προς Νότο διεύρυνση αφορά χώρες που η αποκατάσταση της δημοκρατίας πραγματοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια καταστρατήγησής της. Συνεπώς η ένταξή τους θέτει, σε οικονομικό επίπεδο, ιδιαίτερα προβλήματα, που οφείλονται, κυρίως, στα διαφορετικά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης των χωρών των Κοινοτήτων και των υποψηφίων χωρών.
Στην παρούσα φάση κανείς δεν παραγνωρίζει τη βαθειά δημοκρατική και ευρωπαϊκή προσήλωση των νέων υποψηφίων που μεταφράζεται με τη σχεδόν ομόφωνη στήριξη των λαών τους που εκπροσωπούνται από τα πολιτικά τους κόμματα.(...)
Θα προσεγγίσω το θέμα των περιφερειακών ανισορροπιών, δηλαδή των διαφορών στα επίπεδα ανάπτυξης.Πρέπει αμέσως να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι ανισορροπίες θα επιδεινωθούν με την διεύρυνση.Οι ανισορροπίες όμως αυτές υπήρξαν στις Κοινότητες από τη δημιουργία τους και συνεχίζουν να υπάρχουν. Είναι, λοιπόν, επείγον παίρνοντας υπόψη μας τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν, και προβλέποντας αυτά που θα δημιουργηθούν από τη διεύρυνση, να υιοθετήσουμε δράσεις σε επίπεδο δομών και να αυξήσουμε τα οικονομικά μέσα που κάνουν δυνατές αυτές τις δράσεις. Εξάλλου δεν πρέπει να ξεχνάμε τη φράση, στο προοίμιο της Συνθήκης της Ρώμης, στην οποία οι εκπρόσωποι των Κοινοτήτων εξέφρασαν την έγνοια τους «να εξασφαλίζουν την αρμονική ανάπτυξη, μειώνοντας την απόσταση ανάμεσα στις διάφορες περιοχές και την υστέρηση των λιγότερο ευνοημένων. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι η ένταξη στην Ευρώπη δεν θα περιοριστεί στη λειτουργία (…) της τελωνειακής ένωσης.(...)
Υποβάλλοντας την αίτηση ένταξης μας αποδεχτήκαμε τις διατάξεις της Συνθήκης της Ρώμης και τις εξελίξεις που αναγκαστικά περιλαμβάνουν οι διαδικασίες ανάπτυξης της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (...)
Ωστόσο επιβάλλεται να αναγνωρίσουμε ότι η ένταξη δεν θα προχωρήσει όσο οι δομές και οι οικονομικές και νομισματικές πολιτικές των κρατών μελών των Κοινοτήτων θα παραμείνουν ετερογενείς και όσο οι δυσκολίες θα καθυστερούν την αναγκαία σύγκλιση και θα απογοητεύουν τους λαούς της Ευρώπης όσον αφορά το θέμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.(...)
Ασφαλώς μαντέψατε ήδη ότι δεν συμμερίζομαι την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη διεύρυνση και την εμβάθυνση. Υποστηρίζω την άποψη εκείνων που θεωρούν ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη μία χωρίς την άλλη.
H Πορτογαλία, όπως και οι άλλες υποψήφιες χώρες, επιθυμεί να εισέλθει σε μια Κοινότητα οικονομικά και πολιτικά στέρεη και συνεκτική. Μόνο αυτή η Κοινότητα που είναι έτοιμη να διαμορφωθεί θα μπορέσει φέρει κοντά τον απλό ευρωπαίο με τα πολιτικά ιδεώδη και τις οικονoμικές και κοινωνικές αρχές, όπως διατυπώνονται στα προοίμια των Συνθηκών.
Η ειρήνη, η ελευθερία, η στενότερη ένωση, η σταθερή βελτίωση των συνθηκών ζωής και απασχόλησης των ευρωπαϊκών λαών, η μείωση του χάσματος ανάμεσα στις διάφορες περιοχές δε θα μπορούν να επιτευχθούν, εάν οι Κοινότητες δεν συνεχίσουν την εξέλιξή τους και δεν ενισχυθούν εσωτερικά. Χωρίς αυτή την εξέλιξη, χωρίς την ενίσχυση, χωρίς την εμβάθυνση, με δυο λόγια, χωρίς νόημα και μέλλον, οι Κοινότητες θα απογοητεύσουν τους λαούς τους και τους λαούς των υποψηφίων χωρών…
Οι Κοινότητες δεν αρνήθηκαν τη διεύρυνση. Αναγκαστικά πρέπει όμως ασχοληθούν και με την εμβάθυνση. Και αυτή είναι μια άλλη ευθύνη που οι Κοινότητες οφείλουν και πρέπει να αντιμετωπίσουν.(...)
Ως ευρωπαίος και σοσιαλιστής, πιστεύω σταθερά στην Ευρώπη. Γνωρίζω, ωστόσο, ότι η ιδέα μιας πολιτικής Ευρώπης, που στηρίζεται σε κοινά συμφέροντα και στόχους, και κυρίως, στο ιδεώδες της ελευθερίας αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Και όχι μόνο για μας που ζήσαμε την μεταπολεμική περίοδο, αλλά και τις νέες γενιές που πρέπει να αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα. Τα προβλήματα αυτά μπορούν να βάλουν σε κίνδυνο και την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Πρόκληση που αξίζει τη στράτευσή μας.(...)
Στον σημερινό κόσμο η συνεισφορά της Ευρώπης στη διατήρηση της ειρήνης και του διαλόγου ανάμεσα στους λαούς και τις χώρες μπορεί να αποδειχτεί αποφασιστικής σημασίας∙ με την προϋπόθεση ότι η Ευρώπη θα μείνει πιστή στον εαυτό της και στην ανθρωπιστική της αποστολή, που στηρίζεται στις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης-αξίες με ρίζες χριστιανικές που έχουν χαρακτήρα επαναστατικό.(...)
Ως πορτογάλος και ευρωπαίος, γνωρίζω ότι η Ευρώπη που επιθυμούμε να χτίσουμε, δε θα δεχτεί να είναι μια απλή λέσχη πλούσιων χωρών, αλλά περισσότερο μια πραγματική κοινότητα, εξωστρεφής, της οποίας οι συνιστώσες θα είναι πλήρως αλληλέγγυες λόγω της γεωγραφίας της και της ιστορίας της.
Πηγή: College of Europe